Ve bundandır ki, Akademi ödülleri hiçbir zaman yönetim muhaliflerine gitmez, ve dahi gideyazmaz...

Ve fakat ne zaman ABD (Dikkat ediniz, ‘Amerika’ değil - ‘Amerika Birleşik Devletleri’... Keza ‘Amerika’ dediğimiz şey, koskoca bir kıtadır arkadaşlar..!!) dünya üzerinde yeni bir kıyım ve istila hareketine başlasa; aynı Akademi, zenci oyunculara ödül yağdırmaya başlar salya sümük... (Bu arada, ‘zenci’ demenin neresi kötü..? Esasen, bu lafın aşalayıcı olduğunu savunmak dahi alternatif bi yankee yalakalığıdır bence... Keza bizler, zenciye ‘zenci’ deriz... Masaya ‘masa’; ağaca da ‘ağaç’ dediğimiz gibi... Sözün özü: O ibişlerin ‘zenci’ kelimesine yükledikleri anlam farklı, bizimki farklı... Nedir yani – anlamıyorum.!?)

Gelelim, gelmek istediğim noktaya (ne acayip bi cümle oldu bu yau.??)..: Peki, ‘Hollywood’ dediğimiz bu çok başlı canavar nasıl bu kadar gelişip cüsselendi..?

Her şey, zıttıyla var olur derler..: Aynı Hollywood; yeri geldi (oscar ödüllerinin mantar versiyonu olan) ‘altın ahududu’ları da dağıttı, yeri geldi kendi yapımı olan filmlerin dahi ipliğini pazara çıkarmaktan geri durmadı...

Ve böyle böyle Hollywood, bildiğimiz ‘Hollywood’ oldu...

Tarkan - Bölüm I ... tanrım, bu ne acayip bi filmdir böyle.?!

Bahsedeceğim film, ‘Tarkan’ efsanesinin ilk renkli uyarlaması olan o eşsiz başyapıt...

Özetle; yüzyıllar önce Orta Asya’da yaşayıp gitmekte olan Alanlı’ların bir kehanet yüzünden gaza gelip Hun Türkleri’ni ve dolayısıyla da Tarkan (Kartal Tibet) ve ailesini yok etmek amacıyla ortalığı kan gölüne çevirmesi - bunu takiben de Tarkan’ın kurtlar tarafından yetiştirilip Alanlı’lardan intikamını alması, filmde ‘tırt ötesi’ bir dille anlatılmakta...

Filmi daha detaylı anlatmıyorum, keza büyük bi ihtimalle zaten izlemişsinizdir en azından beş on kez – özel kanallar (özellikle de Star) paso yayınlıyo zati...

Önemli Uyarı: Birazdan okuyacağınız yazı; ‘senaryo’ ve ‘genel planlar’ gibi bir filmin asli unsurları sayılabilecek birçok öğeyi eleştiren hiçbir ciddi içerik taşımamaktadır – keza filmi, bu yönleriyle tartışmaya açmak dahi dünya sinema tarihinin en büyük utançlarından biri olur kanaatindeyim..: “Oh-ha..!” diyorum, o kadar..!!! :)

Ayrıca sizden ricam, televizyonda bu filmi yakalarsanız; bu yazıya bi daha dönün lütfen... ‘Eşzamanlı’ hesaabı...

Eveet, gelelim filmin ‘degman’ kısımlarına..:

1. Pis ve gaddar Alanlı köylüler, küçük Tarkan’ı yakalayıp tahtadan yapılma bi kafese kapatırlar. Bu esnada oradan geçen çolak bi Hun Türk’ü, Tarkan’ı tanır... Ve kafesine doğru yaklaşıp, onunla konuşmaya başlar...

Başlar da; kafesin içine konmuş kamera çolak Hun’lunun yüzünü de tam görebilsin diye küçük Tarkan gibi on tanesinin kaçabileceği kadar genişletilmiş buluruz biz o tahta parmaklıkları...

Velhasıl, kafesi dıştan gören çekimler boyunca daracık duran parmaklıklar, kamera içeri girdiğinde bir güzel genişlemektedir ilgili sahne süresince... (yaşayan parmaklıkların dönüşü.!!!! iyyk.!! :) )

2. Yine aynı çolak, küçük Tarkan’ı kurtarmaya karar verir... Ve hazırlıklar için arkasını dönüp uzaklaşır kafesin yanından...

İşte tam bu sırada, Yeşil ’Çam’ büyük bir gürültüyle devrilir..: Çünkü hafif bi yel esmiş ve tek kollu Hun Türk’ümüzün gömleğini sırtına yapıştırmıştır... Arka tarafa kıvrılmış olan kolun silüeti kabak gibi çıkar meydana, bitirir Türk sinemasını...

3. Tarkan bi sahnede ezeli düşmanlarından biri olan ‘Zorkof’u öldürür..: Ve fakat, ‘Zorkof’a batan oklar ne kadar da uyduruktur arkadaş...

Zaten tüm film boyunca, çıplak vücutlara saplanan tüm oklar müstakbel meftaların bizzat kendi elleri tarafından tutturulmaktadır saplandıkları yere... Kılıçla öldürülenleri söylemiyorum bile..!! (Bu kadar mı amatörce yapılır bazı şeyler, sorarım size a dostlar.?!)

4. Bir diğer ezeli düşman: ‘Kedi’dir... Ve kahramanımız da, Kedi’nin yaşadığı dağa saldırır onu öldürmek için... İlkin, tepe başında nöbet bekleyen askeri halletmesi gerekmektedir fakat...

Ancak, bu hiç de sorun olmaz çünkü asker; bıçak vücuduna saplanmamasına karşın kendini yere bırakıverir.!!! (dikkatli izleyenzi..! :) )

5. Büyücü Goğşa’nın Tarkan’ın öz kardeşi olan Tan’ı çağırmak için kullandığı çanın boyutu ile çıkan ses arasındaki ters orantı da biz sinema severleri bir kez daha dumur denizlerine savurmaktadır, desem..!? (Ohannes..!!!!)

6. Filmin sonlarına doğru Goğşa’nın, uçurumdan düştüğü bi sahne var... Daha doğrusu, Goğşa’nın içine pambık doldurulmuş kumaş kuklasına yapılan tarifsiz bi eziyet bu..!!!!