Meriç'ten Ötesini Göremeyiz Biz Bu Kafayla... Sir Couchy Yazıyor ... 12.06.2005 Merhabalar a dostlar,   Sessizliğimi bozmama sebep, Serbülent ibişinin kaleme almış olduğu şu ‘AB GERÇEĞİ’ başlıklı yazı... Yok efenim yok; ben bunlara ne kadar ‘okuyun, çalışıp adam olun...’ desem de bunlar burunlarının dikine dikine gidecekler hep – bu belli oldu...   Olum Serbülent, bu laflarım yanlız sana – kulaklarını aç ve iyi dinle:   Sen bu yazıyı kaavede at yarışlarını izlerken mi yazdın evladım (peçeteye).?! Keza, yazının tuttuğum yeri elimde kalıyor..:   Yavrucum; biz hangi bir milenyumu, ‘avrupalı’ olmaya çalışarak geçirdik - söyler misin bana bi..?! Eğer kastettiğin; geçtiğimiz milenyum ise; Malazgirt Meydan Muharebesi’nde de ‘Avrupalı’ olmak için savaştı atalarımız, öyle mi.??? Doğru diyosun, hatta o savaş yüzünden de katılamamıştık o seneki Eurovision’a...   İyi paşam, çok güzel... Bu yaşıma gelmiştim – bunu bilmiyodum bak... Evladım, çocuk musun sen..?! Hiç aklın alıyo mu, olur mu hiç öyle şey.?! Gaza gelmişin yazmışın iyi hoş da, bari iyi kötü bi ilkokul tarih kitabı (M.E.B) karıştırsaydın önce...   Haaa, bi de coğrafya atlası edin kendine... Keza ikinci kısımda bahsettiğin güçlü Asya oluşumu için sözü geçen ülkenin ismi ‘Pakistan’ değil, ‘Hindistan’ olsa gerek... Yok ille de ‘Pakistan’ diyosan, başkanı teee uzaktaki bi ülkenin spor klübüne (Pervez Müşerref / BJK) üye olan memleketten hayır gelmez derim ben... Yol yakınken yanlışından geri dön, ve yazılım devi olma konusunda korkutucu hamleler içinde olan ‘Hindistan’ı gözardı etme bi dahaki sefere... Ayrıca, Çin kendisine yeter de artar... Kolunu şöyle bi sallasan beş on Çinli çarpıyo oralarda, o kadar olur yaani... Fakat ille de ortaklıksa, Rusya Federasyonu Hindistan’la ortaklığa gider derim ben... Gerçi ben zamanında bizim kralı da uyarmıştım (devrimden bi kaç ay önce) ama kaale almamıştı ibiş... (Boynunu giyotine soktuklarında salya sümük yalvarmasını biliyo ama, ‘Koşi, kurtar beni...’ diye..!! (rahmetli) )   Bu arada, hazır atlas elindeyken bak bi bakalım, Özbekisten hangi kıtadaymış..? (vay ibiş, vay..!!)   Üzgünüm a dostlar, bir anda sinirim boşaldı – sabredebilmem pek bi mimkin olmadı.!!   Son sözüm şudur ki; ‘Avrupalı’dan önce, adam gibi ‘Adam’ olmak lazım kojuum.!!   Sağlıcakla kalınız efenim...   Okuyucuya Not: Son yazısında, Holivud’a ‘tü kaka..’ diyen Niyazi ibişinin aynı sayfada; “Ehe, ehe... La, Star Vars çok güzel bi filim la... Harika la...” gibisinden bi başka yazıya da imza atmış olmasına ise ayrıca değineceğim... Etkafalı ibiş..!! Seviyorum ama yine de hepsini, civa gibi çocuklar ne de olsa... --------------------------------------- Ben Demiştim... Hakan Abi Yazıyor ... 06.04.2005 Yaw Koşi Abi,   Şimdi Atatürk Düşünce Kulübü müdür neyin konusunda yaşadıkların beni çok üzdü Koşi Abi. Yalnız yanlış anlama ama eşeklik sen de abi. Senin ne işin var o kulüpte. Şimdi abi vaktiyle zamanında ben de bir yanlış yaptım ve o derneğe gittim. Bir de bilirsin abi biz gezeriz öyle dernekti, ocaktı maksat çevre olsun. Lakin bunlar hepten kafayı yemiş abi. Gıdılarına kadar uzattıkları ve günlerdik yıkamadıkları sakalları ile tek yaptıkları şuradan nasıl bir kız kaldırırım hesabı. Üstelik bir de Atatürkçüyüz ya Samsun sigarası içeriz. Tamam da kardeş ben geçen de seni North Shields’de gördüm. Malbuş Light ve Badwaysır kombinasyonu ile NFL maçı izliyordun. Atatürk de Badwaysır içerdi. Velhasıl ayaklarına sıkacaktım kendimi zor tuttum abi. Şimdi madem sana bir yamuk yaptılar, öldür de öldürelim abi. Yalnız sana zahmet 1 Haziran’dan önce olursa, biliyosun yeni TCK falan. Elbette abi elbette, gençlerin ilahı Hakan Abi tabi ki güncel olayları yakından takip edecek. Ama sana da şunu söylemeliyim ki insan arayıp da sormaz mı be abi. Hakancığım bu adamlar kimdir, tanır mısın, bilir misin diye. Biz İstanbul’u çözüp bağlayalım sen bizi adam yerine koyma abi. Yakışmıyor o papyona ve lüle saçlara haberin olsun abi. Ben sonra devam edeyim abi İsmail abi gene internet parası istiyor… --------------------------------------- Üniversite Gençliği, Nereye..? Sir Couchy Yazıyor ... 05.04.2005 Merhaba sevgili dostlar, Yıllık iznim dolayısıyla bir süredir yazılarıma ara vermiş bulunmaktaydım... Ve fakat sanmayınız ki görevimi savsakladım, başka başka hülyalara daldım.?! Bu zibidileri ve dahi dahil oldukları günümüz gençliğini düşündükçe tatilimin her bir saniyesi zehir oldu, üzerime karabasanlar çöktü..!   Ve tatil dönüşü masamın başına geçtiğim gibi, okkalı bi yazı döktürmeye karar verdim:   Evet sevgili dostlar; tatile çıkmadan bir gün önce, boğazın içine kurulmuş güzide bir üniversitemizin öğrenci kulüplerinden birinden bi davet aldım... Ve 'Atatürkçü Düşünce Kulübü' adlı bu gençlik organizasyonun davetini, herşeyden önce Mustafa Kemal Paşa’ya olan derin saygımdan ötürü hiç düşünmeden kabul etmiş bulundum... Velhasıl; gittim konuşmacı olarak çağırıldığım toplantıya, kojuum... Katılımcı gençlerin beni yaklaşık 3 saat 42 dakika 27 saniye dinlemesinden sonra sıra geldi soru-cevap kısmına...   İlkin çok heyecanlıydım dostlarım: Ömrü hayatımda ilk defa; böylesine aydın bir kitlenin karşısına geçmiş, zor sorulara özgün cevaplar verecektim ne de olsa.?! Fakat ne yazıktır ki dakikalar ilerledikçe, hayallerini kurduğum o bilinçli üniversite gençliği gözümde yerini kuşbeyinli bir grup ibişe bıraktı... Bendenize yöneltilen her soruda, biraz daha sinirleniyor ve deliriyordum – keza, bana yöneltilen sorular sırasıyla; yok “Sizin de Hıncal Uluç gibi bi sweet-heart’ınız var mı...?”, yok “Gençliğinizde, babanızdan kalan köşkü ve zenginliği Paris köpek yarışlarında yiyip sıfırı tükettiğiniz doğru mu – şimdi bu yüzden mi sürünüyorsunuz..?” gibi ipe sapa gelmez bir dizi saçmalıktan ibaretti... Dayanmam pek bir mimkin olmadı a dostlar... Yerimden fırladığım gibi, kendimi dışarı atmışım.   Toplantı salonunun kapısında kendime geldiğimde, karşımda duran panoda ilgili kulübün daha önceden düzenlemiş olduğu bazı toplantıların konu başlıklarını görünce de neden Mustafa Kemal Paşa ile ilgili tek bir soru dahi gelmediğini çok iyi anladım: “Miyendisler işletme mastırı yapmalı mı ve Atatürk”, “Çocuklar Duymasın dizi ekibi ve Atatürk” ve “2006 dünya kupasına gidebilecek miyiz ve Atatürk”; bu ibişliklerden aklımda kalan birkaçı yanlızca...   “Sizin gibi gençliğin düzenleyeceği toplantı, olmaz olsun...” deyip tekrardan daldım salona... Önüme gelen ilk gence tam geçirecekken bi tane, gençlik fotoğraflarımdan birini uzattı yan taraftan biri...   İmzamı istiyomuş... Uzunca bir süredir hayranımmış. Sonra bunlar bi sevgi çemberi oluşturdular ki çevremde (öyle böyle değil) - kızgınlığım geçer gibi oldu... Yanlış yapıyolar ama, özde iyi çocuklar. Kızamadım çok, kojuum... --------------------------------------- Hayatın İçinden Erhan Güleryüz Yazıyor ... 18.03.2005 Yine bir Cuma sabahıydı, Unkapanı İMÇ’ye korkak adımlarla girdiğim, cebimde beş kuruş olmadan… Kaçıncı denememdi bu, kaçıncı uykusuz sabahın sonunda… Prodüktörüm Dr. Erol Köse Bey’in söylediği çayı karıştıracak takatım yokken bile bir umut vardı içerlerde bir yerde…Ve yine bir Cuma sabahı siz sevgili dostlarımla bu sitede buluşmanın heyecanıyla bir kelebeğin kanat çırpışı gibi çarpıyor yüreğim. Şöyle bir düşünüyorum da, bu güzel insanlara ne yapsam az diyorum. Konserler vesilesiyle bütün Anadolu’yu dolaşma şansını yakaladım sevgili grubum Ayna’yla. Gittiğimiz yerlerdeki insanların o sevgisi, o içten ve karşılıksız duyguları çoğu zaman gözlerimi yaşartmıştır. İşte Anadolu insanı böyledir sevgili dostlar, bütün duygularını dolu dolu yaşar. Nefret etti mi silahını hiç çekinmeden hasmına doğrultur. Sevdi mi aynı kurşunu kendi beynine sıkar gerekirse. Bu yolda nice yiğit telef olmuştur. Kızılırmak’ın adı neden Kızılırmak’tır hiç düşündünüz mü? Söylememe gerek yok sanırım. Bir dahaki sefere hatırlatın da Yandım Çavuş Ayranı’nın hikayesini de anlatayım sizlere.   Evet sevgili gönül yolcuları, çoğu şarkım Akdeniz’in dalgalarının ilhamıyla yarattığım ezgilerden doğmuştur. O zamanlar denize karşı sızma zeytinyağına ekmeğimi banarak yapardım kahvaltımı. Yine o sabahlardan birinde, bomboş sahilde bakışlarımı gezdirirken birden denizden bir güzel çıktı. Bir deniz kızı mıydı, yoksa bir peri mi? Bilmiyorum. Ama emin olduğum bir şey var ki, gözlerimle gördüm onu. Kulaklarımla duydum. Burnumla aldım kokusunu. Dilimle aldım o tuzlu teninin tadını. Ellerimle dokundum ona. Kısacası beş duyumla yaşadım onu. Tıpkı o fedakar, çilekeş Anadolu insanı gibi. Peki bir rüya mıydı bu gördüklerim. Hayır sevgili duygu gezginleri, o benim içimde yaşattığım kadındı. İçim o kadar geniş ki dostlarım, onu yıllarca bir çiçek gibi içimde yaşatmışım da haberim yokmuş. Ezgilerim gübresi olmuş, yaşam sevincim toprağı olmuş. Suyu ne olmuş derseniz, o da gözyaşlarım olmuş derim size sevgili hüzün seyyahları. Şaire kulak verelim bakalım ne diyor:   Ben senin okul çıkışına gelirdim Melenya Sen beni, ben seni beklerdik Biz birbirimizi resmederdik Etüt pencerelerinin buğu kokulu sesinde Ben seninle, senin benimle olabilme ihtimalinden Daha fazla seninleydim Sen benimleydin Ben seninle, bendeki ben gibi ben değildim Ben, Sendeki ben, Sen, Bendeki ben, Bendeki sen ile sendeki ben Sendeki sen ile bendeki benle aynı değildi Ve Melenya Ben her okul çıkışı senin gözlerine aynı sevgiyle bakardım…   Bunun üzerine kelimelerin anlamsız kaldığı konusunda hepimiz hemfikiriz sanırım, sevgili şiir dostları. Sizinle beni buluşturup, gönül bahçemdeki çiçekleri paylaşma fırsatını bana veren sevgili Miyendisler ekibine şükranlarımı sunarım. Hani adam gibi adam derler ya, işte bu çocuklar da öyle, daha çok şey başaracaklar, yürekten inanıyorum. Şu andan itibaren üçü de benim korumam altındadır. Bu çocuklara laf söyleyen, haksızlık yapan karşısında beni bulur. Bu ilk buluşmamızı kendimden bir dörtlükle bitiriyorum. Hoşçakalın…   Sevenler ayrılmayın, Gülenler ağlamayın, Özgür rüzgarlara hasret, Uçurtmayı bağlamayın…   Erhan Güleryüz’ün Gözlüğü Police   Erhan Güleryüz’ün deri montu DERİMOD --------------------------------------- Bilgi Casusluğu..! Sir Couchy Yazıyor ... 05.03.2005 Ah, sevgili site ziyaretçileri... Eskiler, “Kol kırılır, yen içinde kalır...” demiş; ne de güzel söylemiş... Evet, keşke kol kırılsaydı ve yen içinde kalsaydı a dostlar: Keşke ben, birazdan sizlere anlatacağım o acı gerçeği kaleme almayacak kadar fırdöndü olabilseydim... Keşke ben de bir Ertuğrul, bir Yavuz olup; size La Fontaine’den masallar tadında uyutucu eften püften yazılar yazabilseydim... Fakat ne mimkin: Bizler, Erhan’ız... Bizler, Hakan’ız... Ve dahi bizler, Couchy’iz... Medya Plazalar’ın soğuk koridorlarında volta atmaktan ziyade, öğrenci evlerinden bozma ofislerde bu zibidileri bilginin ışığıyla (100 mumluk) aydınlatmayı seçmiş adsız neferleriz... Yok aslında pek de adsız sayılmayız; dediim gibi ben Sir Couchy, bi de Hakan Abi’yle Erhan Güleryüz var...   Gelelim açıklamam gereken şu acı gerçeğe..: Miyendisler oluşumu içerisinde bilgi casusluğu yapıldı sevgili dostlar. Evet efenim; BİLGİ CASUSLUĞU yapıldı...   Herşey, birkaç gün önce başladı..: Bilenler bilir; vazifem icabı cücüklerin hazırladığı bu siteyi 24 saat itibariylen takip etmekteyim. Site içeriğini en ince ayrıntısına kadar inceliyor ve yapılan birçok terbiyesizliği bulup, kara kaplı defterime kaydediyorum; bir sonraki yazım için... Birgün, masamın üzerinde duran bu defter ortadan kayboldu... Ofisin altını üstüne getirdiysem de müspet bir sonuç almam mimkin olmadı. Bununla birlikte, siteye yeni yeni yazılar düşmekte ve ben de bunları takip etmeyi sürdürmekteydim. Gariptir; İsmet ibişinin yazdığı birçok şey; deftere düşmüş olduğum notlarla birebir örtüşmekte idi... Kıllandım fakat, gitmedim üzerine.   Düğüm, bu gece yarısı çözüldü: Ofise girdiğimde bunu masasında tıkınırken buldum. Beni görünce kafayı kaldırıp: “Abi, şokella ekmek var; yer misin..?” dedi. Bi baktım yüz göz, dirseklere kadar şokella içinde bunun, içimden “Eşşek kadar herif oldu, hala öğrenemedi bi adam gibi yemek yemesini...” diye geçirdim ama çaktırmadım... Velhasıl, teklifi kibarca geri çevirip yerime oturdum. Bir de ne göreyim; kaybettiğim kara kaplı, masanın üzerinde öylece duruyor.!! Karşımda tıkınan ibişe çaktırmadan, defteri elime aldım... Almamla beraber, elim kolum çukulata oldu... Şokella bulaşıklı sayfaları çevirdikçe, İsmet Niyazi denen et kafanın bilgi casusluğu yaptığı da kesinlik kazandı: Siteye koyduğu yazıları tamamiyle notlarımdan araklamış olması bir yana; kimi yerlerin altını çizmiş ve yanına “iyi iyii, bak bunu da koyayım...” gibi notlar düşmüştü ibiş; hem de tükenmez kalemle... Hatta bi yerde, “...dur bunu koymiim, benle ilgili bişey bu.” gibisinden bir nota bile rastladım. Kendisiyle ilgili olan diğer bütün tebiyesizliklerin üzerlerini karalaması ise, ancak ilkokul üç seviyesindeki bi beynin yapabileceği türden bi cinlik idi... Defteri yavaşça kapatıp, bunu süzdüm bi süre: Doğuştan mı, yoksa ameliyatla sonradan mı gerzek olmuştu acaba..? Yoksa bunların hepsini kasten mi yapmıştı tansiyonumu fırlatmak için...   Sonra, “İsmetciim, gelir misin bi dakka – bişey konuşacaktım senle” diye sakince seslendim buna... Bir elimle ‘gel, gel’ yaparken, diğeriyle de masamın yanında duran meşe odununu kavradım çaktırmadan. Farketti sonra bu, başına gelecekleri ağlamaya başladı..: Salya sümük, “Abi affet, yapmak zorundaydım... Ben de bir Sir Couchy olmak istiyorum... Senin yolundan yürümek istiyorum, kojuum... Sana özendik fena mı ettik.?!” diye yalvardı falan...   Kızamadım velhasıl pek, neticede bana özenmiş çocuk... Ama yine de çok ayıp etti. --------------------------------------- Kuzuların Sessizliği Bozulduysa, Kurtlar Zaten Uluyacaktır... Hakan Abi Yazıyor ... 01.03.2005 Öncelikle kendimi tanıtmak zorunda hissediyorum kendimi. Ben Serbülent, Niyazi ve Necasettin’in sürekli ağızlarında dolaştırdığı Hakan Abi. Aynı zamanda Sir Couchy ve Erhan Güleryüz’ün kader arkadaşı... Kendimce iyi bir eğitim aldım, düzgün bir ailenin çocuğuyum, kısacası isteyip de alamayacağım kız yok. Aynı zamanda mahallede de çok sevilirim, hafif bir Alişan tavrımız olduğu için midir nedir bilmiyorum ama başı sıkışan bana gelir, Hakan Abi bir davamız vardı çözebilir misin diye? Bunca yıl okuduk, mahallede çevre yaptık ama şu üç miyendise bir türlü söz geçiremedik.   Şimdi önce Serbülent girdi hayatıma, hay girmez olaydı. İşten güçten sıkıldığım birgün gittim mahallenin internet cafesine. Oturdum dedim bizim finlandiyalı kızlarla yahoo’da bir tavla oynayayım. Portalin lakaplı tikkonun biri durup durup oyuna davet ediyor bizi. Ulan dedik ezilenlerin dostuyuz, kırmayalım şu çocuğu, girdik bir tavla oynamaya. Birinci oyun, ikinci oyun derken adam demesin mi HAKAN ABİ SEN MİSİN? Ulan o zaman web cam da yok, bu hıyar bizi nereden tanır? Meğer hıyar mahalleden gizliden gizliye hayranımızmış, kendine idol olarak seçmiş bizi. Eee, her ne kadar bir ağırlığımız da olsa biz de gaza geldik. Ulan işte o gün bitirdik Hakan Abi efsanesini. İlerleyen günlerde bu Serbülent başladı abi bokunu yiyeyim, oturup bir çay içelim abi diğer arkadaşlar da seninle tanışmak istiyor falan diye. Neyse birgün gittik çay bahçesine oturduk birlikte. Bu Serbülent tikkosu getirmiş yanında Niyazi ve Necasettin diye iki tane arkadaş. Kardeşim bu adamlar üç kişi beni bir araya almasın mı? Abi sen bize destek çık bak gör neler yapacağız.   1)Hergün Laila’da Reina’da gezip o manken senin bu manken benim televolelere çıkmazsak ..... olalım.   2)Bütün İstanbul’un otopark mafyasını bağlayacağız abi. Mahallemize çuval çuval dolar akacak.   3)Sonra Türkiye’yi kurtaracağız abiciğim. Yunanı bir yandan Ermenisi bir yandan almış gitmişler abi. Gençlik elden gidiyor, ülke elden gidiyor. Bitireceğiz abi bunların hepsini...   İşte liste böyle uzayıp giderken verdiler gazı, verdiler gazı. Abi sen sponsor olmazsan biz bunların hiçbirini yapamayız, soğan ekmek yiyerek olmaz abi bu işler derken sinsi Niyazi çıkardı senetleri imzalattı bize. Ondan sonra gidiş o gidiş. Aradan bir kaç ay geçti, bunlar ortada yok. Seneti kapan dayandı mı kardeş kapıya. Tamam biz Hakan Abiyiz, mahallede bir itibarımız var ama para babası da değiliz ki kardeşim. Rezil rüsva oldum, hayır dolandırıldığımıza yanmıyorum da bu tikkoların hiçbir icraata giremediklerine yanıyorum. Çitlembikler ancak o parayla ADSL’ye üye olup indirmiştir manken resimlerini, sırayla tokatlıyorlardır çavuşları. Şu siteyi gördüm de yüreğime biraz su serptiler. En azından bir nebze de olsa bir icraata girdiklerini görmüş oluyorum. Abi dur bir dakika tamam abi çıkıyorum hemen netten. İsmail abi ayıp ediyosun ama popüler olduğumuz zaman Hakan gözünü sevim bizim kafeye gel de ortam yapalım derdin, şimdi çulsusuz ya iki dadika bir internete girmemize izin vermiyosun. Öyle olsun, ulan oturun şu siteyi adam gibi bir hale getirin. Yoksa var ya sizi elime geçirirsem bedavadan içtiğiniz o çayları damarlarınızdan çekerim ona göre. Tikkolar sizi... --------------------------------------- Adam Olmayacak Bunlar..! Sir Couchy Yazıyor ... 22.02.2005 Merhabalar efenim; Görünen o ki ben ‘ya sabır’ çektikçe; bu ibişler yüz bulmakta ve dahi şımarıklığı iyiden iyiye huy edinmekte... Rezillik, yine diz boyu. Siteyi, babalarının çiftliği sanan bu terbiyesizlere bir çift lafım var a dostlar; tutmayın beni..!   Geçenlerde, bunlardan iri olanı bi yer önermiş ‘Kelebek’ diye. “Nereye konmuş hele bu kelebek...” diyerekten meraklanıp okuyayım dedim; hay demez olaydım..! Olum, bu yer Gaziantep’te..! Şimdi ta burdan kalkıp Antep’e mi gidecem kelle paça içmek için, kojuum.?! Akıl var, mantık var - hiç alkın alıyo mu..? Tut ki gittim; yarın öbür gün ben bunu nasıl anlatırım eşe dosta..?: “Valla, bi güzel içmişiz ki Nevizade’de sorma; sabaha karşı kafa bi milyon... Canım bi işkembe çorbası çekti; atladığım gibi arabaya soluğu Antep’te aldım...” (Lan adama deli derler, ibiş – götüyle güler millet...)   Ve sen; waçır mıdır kaçır mıdır; her ne haltsan... Sen, bu ibişten de betersin..: ‘Me Gusta’ diye bi yer tarif etmişsin – iyi, güzel... Şöyle bi göz gezdirdim yazıya, hoşuma gitti ilkin... Cemiyetten bi kaç ahbabı da koluma takıp gittim geçenlerde bu makul fiyatlı dediğin yere... Senin gazınla, donattık masayı bi güzel... Gelmesi muhtemel kabarık hesaptan tırsan cemiyet mensubu arkadaşlarıma da şöyle bi göz kırpıp, “Hesaplar benden kojuum... Yiyin için istediğiniz gibi...” dedim bi de (fiyatlar makuldü ya...), senin gibi bi ibiş ötesinin lafına güvenip... Velhasıl; geldi biraverler, gitti birahiler..: Ortam güzel, hattun kişiler süper; muhabbet koyu – oh, ne ala.... Derken (kasayı kapatıyolarmış), hesabımızı kesip masamıza koydular.   Bak vaçır evladım, şimdi beni çok iyi dinle: Ya sen sayı saymayı bilmiyosun; ya da bizi keriz yerine koyup eğleniyosun... Kojuuum, HESAP BORU GİBİ GELDİ..!!! Üç aylığım + apartman aidatım + iddia’dan kazandığım mütevazi para, anca yetti hesabı çıkartmaya... Donuma kadar ne varsa masaya bıraktım anlayacağın, hesabı denkleştirmek için... Velhasıl, sayende o gece çok eğlendik (hesap gelene kadar); fakat o günden beridir tek bir peynirli poğaçayla geçirmekteyim tüm günü... Allah’ından bul, e mi..?! (ibiş kere ibiş...)   İbiş oskarları dağıtılsa, kesin ilk adaylar bunlar olur... Ama altın heykelciğe uzanacak tek bir el var ise , o da emin olunuz ki ismet niyazi denen o mantar kafalınınki olacaktır..! Ortalarda yoktu bi süre; siteyle ilgilendiği de yok... Sonra sıkıştırdım ben bunu bi yerde; yüklenince eriyiverdi kesmeşeker gibi: Yok efenim; kız arkadaşı gelmişmiş, okul kayıtları çok uğraştırmışmış, vesaire... “...dalmışım, aklım gidiverdi abii...” demesine kalmadı, kendimi kaybetmişim: “Lan sende akıl mı var ki, gitsin; et kafa... Mazeretlere bak hele, oldu – sen bu lakırdıları yiyecek sağlam bi enayi biliyosan tut kolundan getir hemen, ortaya alıp beraber öpelim; kojuum..!” diye kükredim ben buna bi güzel... Baktım, salya sümük ağlamaya başladı; sakinleştim biraz... --------------------------------------- Neden 'MiYENDiSLER'..? Sir Couchy Yazıyor ... 12.02.2005 Merhabalar efenim, bendeniz Sir Couchy (‘Koşi’ diye okunuyo.). İlk nesil Koji olduğumun ve bundan böyle bu sütunda sizlerle beraber olacağımın da altını ayriyetten çizmek isterim (fosforluylan.). Normal şartlarda, her ne kadar bu siteyi hazırlayan zibidilerle çalışmamın pek bir mimkini yok ise de; pozisyonum gereği burada bulunup yapılan terbiyesizlikleri dilimin döndüğünce sizlerle paylaşmayı boynumun borcu saymaktayım, kojuum...   Akla gelen ilk soru şu: Neden ‘Miyendisler’..? Efenim, dedikleri o ki; bunlar halihazırda miyendislikte okuyan ve de mezun olmuş üç tane genç imiş. Ayrıca iddiaları bunla da bitmiyor; ilaveten söylenen, aynı zamanda iyi bir hayat miyendisi oldukları... Daha ilk yazıdan ağzımı bozmak istemediğim için, tüm bu dediklerini duymamazlıktan geldim. Geldim ama, devamına dayanmam pek bir mimkin olmadı: Site kurmuşlar; çünkü paylaşmak istemişler (ekmek mi lan bu..?), akıllarına ne geliyosa ortaya dökmek istemişler (akıl mı dedin..? – vay ibişler, vay...)... Bi de neydi bakiim, hah – Hayal ettikleri dünyayı burada yaşatacaklarmış...   Aferim size..! Olum, sizin daha kıçınızdaki dondan haberiniz yok; nerde kaldı ki öyle bi dünyayı yaşatmak..?   Kızdım kojum, uçmuş bunlar. Çektim kenara bunları; bi güzel azarladım, ‘höyt möyt’ ettim (sevdiğimden...). Ettim ama, baktım ki bunlar hala aynı tas aynı hamam: Bi köşeye sokulmuş, kendi aralarında fısıldaşıp kıkır kıkır gülüyolar... ‘Ne gülüyosunuz kojuum..?’ diye hiddetle üzerlerine yürümüşüm sonra, hatırlamıyorum...   Kendime geldiğimde, karşımda maymun gibi beklerken buldum bunları... Baktım mahsunlaşmışlar, yumuşadım biraz.